مرغ سحر

من غلام قمرم ، غير قمر هيچ مگو                                               پيش من جز سخن شمع و شكر هيچ مگو  
سخن رنج مگو ، جز سخن گنج مگو                                                             ور از اين بي خبري رنج مبر ، هيچ مگو  
دوش ديوانه شدم ، عشق مرا ديد و بگفت                     آمدم ، نعره مزن ، جامه مدر ،هيچ مگو  
گفتم :اي عشق من از چيز دگر مي ترسم                     گفت : آن چيز دگر نيست دگر ، هيچ مگو  
من به گوش تو سخنهاي نهان خواهم گفت                         سر بجنبان كه بلي ، جز كه به سر هيچ مگو  
قمري ، جان صفتي در ره دل پيدا شد                                        در ره دل چه لطيف است سفر هيچ مگو 
گفتم : اي دل چه مه است اين ؟ دل اشارت مي كرد              كه نه اندازه توست اين بگذر هيچ مگو    
گفتم : اين روي فرشته ست عجب يا بشر است ؟                                 گفت : اين غير فرشته ست و بشر هيچ مگو 
گفتم : اين چيست ؟ بگو زير و زبر خواهم شد                                                            گفت : مي باش چنين زيرو زبر هيچ مگو  
اي نشسته در اين خانه پر نقش و خيال                                                                                               خيز از اين خانه برو ، رخت ببر، هيچ مگو  
گفتم : اي دل پدري كن ، نه كه اين وصف خداست ؟              گفت : اين هست ولي جان پدر هيچ مگو